ΕΛΛΗΝΙΚΑ - SOCIETA' DANTE ALIGHIERI - COMITATO DI ATENE
Menu principale:
ΕΛΛΗΝΙΚΑ
NOI
Ο Δάντης (Dante Alighieri) θεωρείται ο πατέρας της ιταλικής γλώσσας και ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η φήμη του οφείλεται κυρίως στη συγγραφή της Θείας Κωμωδίας, η οποία θεωρείται σε όλη την υφήλιο ως το σπουδαιότερο έργο που γράφτηκε στην ιταλική γλώσσα και ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Σημαντικός γλωσσολόγος, θεωρητικός της πολιτικής και φιλόσοφος, βαθιά επηρεασμένος από τον κλασικό πολιτισμό (όπως αποδεικνύουν οι πυκνές αναφορές του στην αρχαιοελληνική και λατινική λογοτεχνία και φιλοσοφία), ο Δάντης ασχολήθηκε με διάφορα στυλ και θέματα σημαδεύοντας βαθιά την ιταλική λογοτεχνία των επόμενων αιώνων, αλλά και τον ίδιο τον δυτικό πολιτισμό, σε τέτοιο βαθμό που στην Ιταλία έμεινε γνωστός και ως ο "Κορυφαίος Ποιητής" ή ως ο κατ’ εξοχήν "Ποιητής".
Η ΖΩΗ ΤΟΥ
Ο Δάντης γεννήθηκε το 1265 στη Φλωρεντία από οικογένεια που ανήκε στην μικρή αριστοκρατία της Φλωρεντίας. Έμεινε από νωρίς ορφανός από τη μητέρα του Bella (γύρω στο 1275), ενώ έχασε τον πατέρα του Alighiero di Bellincione πριν από το 1283.
Το 1274, παιδί ακόμα, συνάντησε για πρώτη φορά την Βεατρίκη (Bice di Folco Portinari, Beatrice) την οποία αγάπησε μέχρι το θάνατό της, το 1290.
Το 1285 παντρεύτηκε την Gemma di Manetto Donati, η οποία του χάρισε τρία παιδιά.
Η πολιτική του δραστηριότητα ξεκίνησε γύρω στο 1290 και συνεχίστηκε με την ένταξή του, το 1295, στη Συντεχνία των Ιατρών και των Φαρμακοποιών. Στη συνέχεια, εισήλθε στο Συμβούλιο των 100 και στο Ειδικό Συμβούλιο των «Καπετάνιων του λαού», μέχρι που τοποθετήθηκε ως Priore. Ο Δάντης υπηρέτησε επίσης ως διπλωμάτης, επιτελώντας τα καθήκοντα του Πρέσβυ σε διάφορες ιταλικές πόλεις.
Την εποχή εκείνη, οι Φλωρεντινοί ήταν πολιτικά διαιρεμένοι σε δύο αντίπαλες φατρίες, τους Γουέλφους και τους Γκιμπελίνους: ο Δάντης ήταν υποστηρικτής των Γουέλφων. Στη συνέχεια, η πλευρά των Γουέλφων χωρίστηκε σε Λευκούς και Μαύρους (Bianchi e Neri) και ο Δάντης τάχθηκε (αν και μετριοπαθώς) με την πλευρά των Λευκών. Το 1301, ενώ βρισκόταν στη Ρώμη για πολιτικούς λόγους που σχετίζονταν με τα καθήκοντά του ως Πρέσβυ στον Πάπα Bonifacio VIII, οι Μαύροι κατέλαβαν την εξουσία, κατηγόρησαν τον Δάντη για διαφθορά και τον Μάρτιο του 1302 τον καταδίκασαν σε θάνατο ερήμην.
Μετά την καταδίκη, ο Δάντης παρέμεινε εξόριστος για το υπόλοιπο της ζωής του, και αφοσιώθηκε σε μια ιδιαίτερη έντονη πνευματική δραστηριότητα.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στη Ραβέννα, όπου τον φιλοξένησαν σημαντικές οικογένειες της περιοχής, αναλαμβάνοντας και πολιτικά καθήκοντα. Κατά τη διάρκεια ενός διπλωματικού ταξιδιού αρρώστησε από ελονοσία, η οποία τον οδήγησε στο τέλος της ζωής του: πέθανε στη Ραβέννα, μόλις πενήντα έξι ετών, τη νύχτα μεταξύ της 13ης και 14ης Σεπτεμβρίου 1321.
